Ο δηθεν πνευματικός κόσμος

Έχω διερωτηθή: Ποία η παρουσία του πνευματικού κόσμου στην εθνική ζωή της Ελλάδος;Οι λεγόμενοι άνθρωποι των γραμμάτων και των Τεχνών απουσιάζουν συστηματικώς απο τον εθνικόν βίον.Δεν υπάρχουν σήμερον μορφαί όπως ο Παλαμάς, ο Σικελιανός, ο Βαλαωρίτης κ.τ.λ. οι οποίοι με την εμπνευσμένην δημιουργία των προεκάλουν ρίγη πατριωτικής και εθνικιστικής εξάρσεως. Βεβαίως δεν είναι δυνατόν να έχωμεν την απίτησιν απο τα ανθρωπάκια να γίνουν Μαβίληδες και να πέσουν στο Δρίσκο, αλλα τουλάχιστον ας δώσουν κάτι, μιαν λέξιν για την Ελλάδα!

Ο Δροσίνης, ο Σούρης, ο Μωραϊτίνης και τόσοι άλλοι έχουν υμνήσει την Ελληνική Σημαία , τον ελληνα στρατιώτη , την Ελληνική γη. Οι σύγχρονοι ποιηταί δεν γράφουν ποιήματα, ουτε καταλαβαίνεις τι γράφουυν. Πρέπει λέγουν να εισέλθης στο εσωψυχό τους για να εννοήσης τι εκφράζουν με τας ακατανοήτους λέξεις, που έβαλαν την μιαν δίπλα στην άλλην. Και για την Ελλάδα , ούτε λόγος να γίνεται. Δεν καταδέχονται να εσχοληθούν με την πατρίδα. Προτιμούν την "μαστούρα" τον "προβληματισμό" και την κοινωνική πάλη.

Είναι φυσικόν ο καλλιτέχνης να εξωτερικεύη το ψυχικό του Είναι. Εκείνο που αισθάνεται και που γεμίζει τον ευατόν του επιθυμεί να το αποδώση με την εργασίαν του. Οι εθνικοί μας ποιηταί επλημμύριζαν απο Ελλάδα , ησθάνοντο την Ελλάδα και την επαρουσίαζαν σταςα μεγαλοπρεπείς συλλήψεις των. Ο Κάλβος ή ο Σολωμός ή ο Πολέμης στας αθάνατους ωδάς των ορίζουν για πάντα τι σημαίνει εθνική πνευματική δημιουργία.

Χωρις ανάτασι , χωρίς παλμό καρδίας πως να συνθέση κανείς θριάμβους και παιάνας; Είναι καταδικασμένος να έρπη στα υπόγεια της καλλιτεχνίας. Και ποιάς καλλιτεχνίας; Στον εκφυλισμό, στην παρακμήν και στην κατάπτωσιν δίνουν το όνομα της τέχνης . Και τρέχει ο όχλος να δη για να εκτονώση τα απωθημένα του. Στο θέατρο , στη λογοτεχνία στο κινηματγράφο και στην τελείρασι χυδαιολογούν και πορνογραφούν.

Συνωστίζετο η μάζα για να ιδή κάποιαν κοπέλλα που έβγαινε γυμνή εις σκηνήν αθηναϊκού θεάτρου και η δεσποινίς εκείνη έκανε τέχνη. Επανειλημμένως παίζονται εις την τηλεόρασι διάφοραι πορνογραφικαί ταινίαι, όπου δεν δυνάσααι να προσδιορίσης ποίος έκανε έρωτα , με ποία ή με ποίιν , αφου οι ηθοποιοί φαίνονται απο την μέση και κάτω.Αξίζει να δήτε τα τόσα... ηθοπλαστικά περιοδικά που πωλούνται όχι στον έρωτα , όχι στην αισθησιακή ηδονή - κάτι που αναμφιβόλως δέχομαι - αλλα στον εξευτελισμό του έρωτος και στην αποκτήνωσι της ηδονής. Για να αντιληφθήτε παραστατικώς την διαφοράν ,σας καλώ να αντιπαραβάλετε έναν κλασικού πίνακα γυμνού, με ένα σημερινόν και αμέσως θα βεβαιωθήτε ότι, απο την μια μεριά είναι η ωραιότης του έρωτος και παο την άλλην η μαστροπεία.

Δυστηχώς επειδή οι τωρινοί καλλιτέχναι δεν έχουν τας ικανότητας και την ηθικήν δυναμιν της δημιουργίας , δια να εντυπωσιάσουν απευθύνονται στα κατώτερα αισθήματα και στας διαστροφάς του όχλου.

Όλοι αυτού οι αυνάνες, οι οξικομανείς και τα πορνίδια που παριστάνουν τον καλλιτέχνην και εκδίδουν βιβλία , δημοσιεύουν διηγήματα, παράγουν ταινίας συνθέτουν τραγούδια, ή παίζουν στο θέατρο προφανώς υποκινούνται απο τον μαρξισμόν , ο οποίος επιδιώκει έτσι να φθείρη τα κοινωνικά , ηθικά και ιδιολογικά θεμέλια του έθνους.

Καποτε υποχρεούσθε να διερωτηθήτε ποιοι και διατί βοηθούν οικονομικώς και ποικιλοτρόπως ενισχύουν τους ψευδοκαλλιτέχνας. Διατί τους δίδουν τα πάσης φύσεως μέσα και την δυναντότητα να μεταφέρουν στην κοινωνία στο σχολείο, στον στρατό και στην οικογένια μας τα αποκυήματα του συφιλιδικού εγκεφάλου τους;;

Στας είκαστικάς τέχνας δεν αξίζει τον κόπο ούτε να αναφερθή κανείς. Οι ζωγράφοι δεν είναι Ροϊλοί και Αλεξανδράκηδες , για να δείξουν την αγωνιστικότητα και την αυτοθυσία των Ελλήνων , ή έστω την χάρι της Ελληνικής φύσεως και την ομορφιά. Έχομεν τεχνην δίχως σκοπόν. Τέχνηη που δεν είναι ούτε δια ην τέχνην , αφού στερείτε αισθητικής. Εμφανέστερον χειρότεροι είναι οι Αρχιτέκτονες και βαρύταται αι αυθύναι της Αρχιτεκτονικής Σχολής, δια την εξαφάνισιν των Ελληνικών ρυθμών που είχαμε και δια την μη απόκτησιν νέων . Μας κατήντησαν χωρίς εθνικήν αρχιτεκτονικήν γραμμήν.

Αν μετατοπίσετε την έρευνα στο χώρο του βιβλίου σας πληροφορώ ότι ελάχιστοι παραδοσιακοί εκδοτικοί οίκοι κυκλοφορούν βιβλία ποιότητος, που προσφέρουν εις τον αναγνώστη ν. Η πλειοψηφία των εκδοτών συμβιβάζεται και συνήθως, σκοπίμως, εκτυπώνει τα εξαμβλώματα που γράφουν οι στρατευμένοι στην υπόθεσι της παρακμής ψευδοσυγγραφείς.

Εμπρος εις αυτην την βαθύτατην κρίσιν ο πλευματικός κόσμος ενόχως αδρανεί. Δεν ακούεται κάποια φωνη διαμαρτυρίας. Τα "πνευματικά" ιδρύματα , όπως η Ακαδημία , τα πανεπιστήμια κ.τ.λ. δενα αντιδρούν. επειδή συμμετέχουν στην παρακμή, η οποία πραγματοποιείται είτε δια πράξεως, είτε δια παραλείψεων. Τα "πνευματικά" ιδρύματα δια να ήσαν άξια του τίτλου των ώφειλαν να υψωναν αποφασστικώς το ηθικόν ανάστημα των, για να φράξουν τον δρόμο στους υπομευτάς του Ελληνικού πολιτισμού.

Προπολεμικώς τα πανεπιστήμια υπήρξαν κοιτίδες πατριωτισμού. Οι καθηγηταί πανεπιστημίων ίσταντο επι των εθνικών επάλξεων και καθωδηγουν την φοιτητικήν νεολαίαν. Τώρα ο πνευματικός κόσμος - με ελάχίστους εξαιρέσεις που σχεδον δεν φαίνονται - δεν αποτελεί πλέον την πρωτοπορίαν του έθνους. Πρόκειται ' επαγγελματίας που πωλούν γνώσεις ιατρικής, νομικής, φυσικήςμοικονομίας κ.τ.λ. στον λαό και τίποτα περισσότερον. Δεν αποτελούν παραδείγμα. Δεν αποτελούν παράδειγμα του ήθους και της Ελληνικότητος.

Εν τούτοις αι υπέροχοι προσωπικότητες των Γραμμάτων και των Τεχνών, που κάποτε εκόσμουν την πατρίδα δεν έμειναν χωρίς διαδόχους . Ναι υπάρχουν και τώρα πανάξιοι πνευματικοί άνθρωπο, αλλα το κατεστημένο του εκφυλισμού εμποδίζει την προβολή τους. ΜΕΧΡΙ ΠΌΤΕ ΌΜΩΣ;;;