Πανεπιστημιακό άσυλο

Η έννοια του πανεπιστημιακού ασύλου ανεπτύχθη προ δυο αιώνων στην Γερμανίαν . Εσήμαινε δε και σημαίνει ακόμη το δικαίωμα του καθηγητού πανεπιστημίου να διδάσκει από την έδραν ιδέας αντίθετους , προς τας θέσεις του κράτους και την εκκλησίας.

Με άλλα λόγια εθεωρήθη από τους Γερμανούς αναγκαίο στοιχείο της πνευματικής προόδου ή ελευθερία της επιστημονικής σκέψεως και έρευνας. Έτσι καθιερωθεί το πανεπιστημιακό άσυλο , που προστατεύει τον καθηγητή , τον οποίον ουδείς δύναται να θίξει δι’ όσα διδάσκει. Ιδιαιτέρως το κράτος και η εκκλησία δεν δύνανται να του επιβάλουν τι να λέγει ή να μη λέγει.

Άρα αποστολή του θεσμού του πανεπιστημιακού ασύλου είναι η εξασφάλισης της ελευθερίας διδασκαλίας των καθηγητών , διότι δι’ αυτής προάγονται οι επιστήμη και ο πολιτισμός. Χάρις μάλιστα στη λειτουργία του πανεπιστημιακού ασύλου εν Γερμανία κατωρθόθη η διάδοση πολλών φιλοσοφικών αντιλήψεων, που αν δεν υπήρχε το πανεπιστημιακών άσυλο οι καθηγητές ή δεν θα απετόλμουν την δημοσία διδασκαλία των φιλοσοφικών θεωριών των ή διδάσκοντες αυτά θα καταδιώκοντα θα εκφυλακίζοντο κ.τ.λ.

Επι «Νεας Δημοκρατίας» εισήχθη και στην Ελλάδα ο θεσμός του πανεπιστημιακού ασύλου με καθυστέρηση και παραποιημένος , επειδή εκείνοι που εισηγήθηκαν το νομοθέτημα δεν είχαν γνώσιν του θέματος. Εψήφισαν λοιπόν ένα νομικό έκτρωμα , το οποίον δημιουργεί «ταμπού» σε ορισμένα κτίρια. Δηλαδή δεν προστατευτεί η πνευματική δημιουργία του καθηγητού , ούτε η επιστημονική δραστηριότητα του , αλλά απαγορεύεται στην αστυνομία να εισέρχεται δι’ οιονδήποτε λόγον εντός του πανεπιστημιακού χώρου.

Το αποτέλεσμα είναι ότι αν μέσα σε μια αίθουσα ή στους διαδρόμους κάποιας σχολής γίνεται εμπόριο ναρκωτικών η αστυνομία να αδυνατεί να επέμβει διότι της το απαγορεύει ο νόμος , που επέβαλε αυτό το ιδιόρρυθμο δήθεν πανεπιστημιακό άσυλο

Από την πράξη γνωρίζουμε ότι διάφορα κακοποιά στοιχεί , αναρχικοί κ.τ.λ. όταν κάνουν διαδηλώσεις σπάζουν προθήκες καταστημάτων που κατακλέβουν και εν συνέχεια , εισέρχονται εις το πανεπιστήμιον , συνήθως στην νομική σχολή και κλείνουν την εξώθυρα προ των αστυνομικών οι όποιοι εξ αιτίας του πανεπιστημιακού ασύλου αδρανούν.

Ο κάθε περιθωριακός τύπος , σεξουαλικώς ανώμαλος . ψυχοπαθής λωποδύτης , τοξικομανής , ελεεινός και βρωμερός , εισέρχεται στο πανεπιστήμιο και ξέρει ότι η αστυνομία δεν μπορεί να ελέγξει. Αν μάλιστα αποπειραθεί κάποιος ευσυνηδητος αστυνομικός να πλησίαση, η αλητεία από μέσα ωρύεται (φασίστε , τραμπούκοι , μπάτσοι κ.τ.λ. ) ο τύπος γκαρίζει περί πανεπιστημιακού ασύλου και δεν αποκλείεται ο αστυνομικός να θεωρηθεί χουντικός! Και να τιμωρηθεί ή τουλάχιστον να μετατεθεί.

Επομένως η αστυνομία προτιμά να αδιαφορεί –και δικαίως- παρά να ευρεθή μπλεγμένη. Εκτός από την σημειωθείσα διαστρέβλωση της έννοιας του πανεπιστημιακού ασύλου πρέπει να προσθέσω και το σπουδαιότερο, ότι το πανεπιστημιακό άσυλο με την ορθή του αποστολή δεν αναγνωρίζεται εις την Ελλάδα. Δεν υπάρχει νόμος στην Ελλάδα που να προστατεύει την ελευθερία διδασκαλίας του καθηγητού πανεπιστημίου. Φυσικά μου είναι γνωστοί οι συνταγματικοί διατάξεις, που εγγυώνται τα ατομικά δικαιώματα και τας ελευθερίας του πολίτου .Δεν ομιλώ περί αυτών. Αναφέρομαι στην προστασία , της ελευθερίας διδασκαλίας του πανεπιστημιακού ως καθηγητού και όχι ως πολίτου. Τέτοια ελευθερία ουδείς νόμος εξασφαλίζει η προστατεύει , ούτε καν την προβλέπει.

Στην πραγματικότητα μάλιστα συμβαίνει το αντίθετο. Διότι όποιος καθηγητής τολμήσει να αμφισβητήσει π.χ το πολίτευμα , αμέσως θα περάσει από πειθαρχικών συμβούλιων και θα απολυθεί με την αιτιολογία , ότι δεν διαθέτει τον πρέποντα σεβασμό προς δημοκρατικό καθεστώς!

Αλλά έχει ο καιρός γυρίσματα και όταν το σύστημα αλλάξει … κάποιοι θα λογοδοτήσουν εκεί πάνω.